ابزار معرفی وبلاگ به دوستان

به نقل از سایت دوومیدانی ایران پرتابگر نقره ای المپیک لندن از حالا به فکر برنامه های سال آینده اش است.او که امسال به خاطر دلخوری پای روی دلش گذاشت وقید مسابقه های جهانی و قهرمانی آسیا را زد،آنقدر دلش لک زده برای پرتاب به نام ایران که حاضر است به اندونزی برود ،آن هم به یک شرط:«من با کسی آشتی نکردم.دوست دارم در بازیهای کشورهای اسلامی پرتاب کنم. حتی دوست داشتم در قهرمانی آسیا و جهان هم پرتاب کنم اما تا وقتی مسئولان ورزش به وعده هایشان عمل نمی کنند ،من هم ترجیح می دهم روی حرفم بمانم. » حدادی درباره صحبت برای حضور در بازیهای کشورهای اسلامی می گوید:«صحبت که خیلی شده.تا به حال جلسه زیاد گذاشته ایم. اماهیچ کاری نشده.متاسفانه فدراسیون دوومیدانی هم از خودش اختیاری ندارد. نمی تواند مشخص کند با چه کسی قرارداد ببندد.برای کارها اول باید از کمیته ملی المپیک اجازه بگیرد.هر چند معمولا آقای افشارزاده به من خیلی لطف داشته است.»او اما قول پرتاب در بازیهای آسیایی 2014 اینچه اون را می دهد:«من انشاءا… در بازیهای آسیایی پرتاب می کنم.البته اگر همه هزینه هایم را بدهند و امکانات لازم را برایم مهیا کنند و بدنم آماده باشد برای بازیهای کشورهای اسلامی هم مشکلی ندارم.»
پرتابگر نقره ای المپیک انگار خیلی به فدراسیون اعتماد ندارد:«رئیس فدراسیون دوومیدانی هشت ماه است که به من چراغ سبز نشان می دهد اما تا به حال در این مدت کاری انجام نشده است.» برای او چهارمی اش در دایموند بهترین نتیجه است:«من از چهارمی راضی ام.چرا که فقط پول کمپ های هارتینگ بالای 20 هزاریوروست. در حالی که من با هیچی چهارم شدم. اگر با این شرایط من اول می شدم که همه معادلات بهم می ریخت.مربی هارتینگ و بولت را هم می گرفتند و به آنها هم می گفتند بروید تنهایی و با شرایط من تمرین کنند.آن وقت همان طور که مدال نقره المپیکم تاریخی ترین مدال ورزش ایران شد،مدال طلای دایموند لیگم هم تاریخی ترین مدال ورزش دنیا می شد.»حدادی معتقد است از کناره گیری اش پشیمان نیست:«من جایی نرفته بودم که بخواهم برگردم.در این مدت با اینکه برای تیم ملی پرتاب نکردم اما جزو سه نفر اول دنیا هستم. بقیه دنیا به من احترام می گذارند و برایم تا کمر خم می شوند.مطمئنم که بهترین تصمیم را گرفته ام اصلا هم پشیمان نیستم. من در کارهایم با خیلی ها مشورت می کنم.بدون فکر کاری انجام نمی دهم.»
به نظر او بیشتر از خودش ورزش ایران ضرر کرده :«من مدالهایم را گرفته ام.با غیبت من در مسابقه های جهانی و قهرمانی آسیا سیستم ورزش ایران ضرر کرده نه من.من از خدایم است که برای ایران در مسابقه ها پرتاب کنم.از یاران هم جدا نیستم. حتی در دایموند لیگ ها هم پرچم ایران را همراهم دارم. اسمم هم ایرانی است. پس من ضرر نکرده ام. چرا که در12 مسابقه شرکت کردم و جزو سه نفر اول بودم. همه دنیا هم می دانند. واقعا برای ورزش ایران متاسفم.حتی هارتینگ ورزشکار بداخلاق و قهرمان المپیک که با هم خوب نبودیم. به خاطر این برخورد با من تحت تاثیر قرار گرفته است.او به من می گفت احسان من همه جا درباره رفتار با تو حرف زده ام . چرا که هیچ کجا ی دنیا با ورزشکار المپیکی اش این طور برخورد نمی کنند.»
پرتابگر ایرانی با اینکه به روی خودش نمی آورد اما شاید یک جورایی حسرت طلای قهرمانی جهانی را می خورد:«اگر شرایطم جور بود،صدر در صد طلای قهرمانی جهان را می گرفتم. همان طور که بعداز المپیک قول داده بودم.من بدون هیچی امسال 67 متر و 20 سانتیمتر انداختم. در حالی که پارسال با رکورد 68 متر و 20 سانتیمتر نقره المپیک گرفتم.اگر امکانات داشتم و شرایط مهیا بود شک نکنید رکوردم 70 متر می شد. اگر آقایان نمی توانند اسپانسر پیدا کنند،حداقل بگویند 300 – 400 میلیون تومان را به من بدهند و بگویند با این بودجه خودت را آماده کن.400 میلیون پولی نیست.»
او اما برای طرفدارانش خبرهای خوبی هم دارد:«با این شرایط من تصمیم خوبی گرفته ام.امیدوارم با کمک مردم و طرفداران عملی شود تا به مدال طلای المپیک ختم شود.مدالی که به مردم قول داده ام.به زودی از تصمیم می گویم. اما فعلا یک راز است.»حدادی بیشتر جایزه دایموند لیگ را برای سفرها و تمرین خرج می کند:«من هرچه جایزه از دایموند لیگ گرفته ام ،خرج کرده ام.متاسفانه بعضی ها این را نمی بینند.و درعوض می گویند وضع احسان خوب است.در حالی که کسی برای من کاری نکرده .مسابقه هم که می روم می گویند در حاشیه است. اگر حاشیه داشتم که جزو سه نفر اول نبودم.برای من این مسائل عادی شده.وگرنه ورزشکاران بقیه کشورها با شرایط خوبی که دارند از خدایشان است که جزو سه نفر اول شود.روحیه من داغون است.حالم اصلا خوش نیست. خیلی ها وقتی مرا می بینند می گویند چرا این قدر عصبی هستی؟تمرین می کنم اما حوصله ندارم.»