ابزار معرفی وبلاگ به دوستان

به نقل از ایسنا در روزهایی که هیاهوی مسابقات جهانی دوومیدانی در روسیه برپاست، نایب قهرمان پرتاب دیسک المپیک لندن ترجیح داده به جای رفتن به ورزشگاه لژنیکی مسکو، در ورزشگاه آفتاب انقلاب تهران تمرین کند. آنچه در ادامه مطلب می خوانید گزارشی است از یک روز تمرینی احسان حدادی

خبر چندانی در ورزشگاه آفتاب انقلاب نبود تنها چند دوومیدانی کار نوجوان که عازم بازی های آسیایی نانجینگ بودند در ورزشگاه به چشم می آمدند. زمانی که به سالن ورزشگاه وارد شدیم، عکس قدیمی احسان حدادی که در حال آموزش دادن به یک نوجوان بود، با جمله ای در وصف استعداد یابی خودنمایی می کرد. این سالن با سکوتی مثال زدنی، جز این عکس نقطه طلایی برای خیره شدن نداشت.

حدادی که آمد تنها نبود ، "ایگر مازکوف" ماساژور روسی اش هم او را همراهی می کرد. این ماساژور چندین سال است با حدادی کار می کند. حدادی خودش به شوخی می گوید " ایگر را پیر کرده ام حالا کیم را ندیده اید او که از دستم مریض شده." این ماساژور که به نظر می رسد به جز رشته تخصصی خود گاهی هم نقش مربی را برای حدادی ایفا می کند نه تنها حقوقش را از احسان حدادی می گیرد بلکه در خانه این ورزشکار هم سکونت دارد.

حدادی می گوید: " زمانی که می خواستم از لندن به ایران بیایم ابتدا به روسیه رفتم و با توجه به این که 20 روزی تا مرحله دیگر لیگ الماس باقی بود، از ایگر خواستم به ایران بیاید. او دیگر جزئی از خانواده ما شده و قرار است تا زمانی که از مسابقات لیگ بر می‌گردم در ایران بماند تا پس از آن برای ادامه همکاری با او صحبت کنم."

احسان حدادی که به زبان روسی مسلط است هر از چندگاهی با جملات روسی با "ایگر" شوخی می کند .

زمین شماره دو ورزشگاه آفتاب انقلاب مکانی است که حدادی ترجیح می دهد در آن تمرین کند، و می گوید:" دوست ندارم برای تمرین وارد استادیوم شوم. ترجیح می دهم این فضا را تنها در مسابقه تجربه کنم" اما همه چیز به خواست این پرتابگر نیست و در نهایت گل‌آلود بودن زمین باعث می شود پایش به زمین اصلی برسد.

حدادی تمریناتش را خارج از فنس شروع می کند و همراه ایگر با پرتاب هر دیسک به مکانی می رود که دیسک روی زمین افتاده و از همان نقطه دوباره دیسکش را پرتاب می کند. آخرین نقطه برای حدادی جایگاه اصلی پرتاب است و بهترین خاطره اش از این جایگاه به استادیوم اکسل لندن در سال 2012 باز می گردد. او چند هفته پیش برای لیگ الماس دوباره به همان استادیوم بازگشت اما همه چیز مثل گذشته نبود و در نهایت با رکوردی که ثبت کرد به عنوان پنجمی رسید: " در این مرحله از لیگ الماس خسته بودم چون سه چهارروزدر مسکو منتظر بودم ویزایم صادر شود و تنها یازده ساعت قبل از مسابقه ویزایم آماده شد. من زمانی که به لندن رسیدم بسیار خسته بودم وگرنه می توانستم بین سه نفر اول قرار بگیرم. راستش مسابقه در ورزشگاه اکسل لندن خاطراتی را برایم زنده کرد. سال گذشته شرایطم خیلی خوب بود، همه امکانات را داشتم و مربی و ماساژور هم کنارم بود اما امسال نزدیک به 9 ماه است که هیچ امکاناتی در اختیارم نیست و زمانی که در پیست مسابقه بودم از یاد آوری این موضوعات ناراحت بودم. می دانستم اگر امسال امکانات در اختیارم بود، می توانستم بهتر از سال گذشته نتیجه بگیرم چون امسال اولین سالی بود که بعد از گذشت چهارسال از جراحی دستم، دیگر دردی را احساس نمی کردم و می خواستم پرتاب های بیشتری داشته باشم. دوست داشتم باز هم در همین استادیوم بین سه نفراول بیایم اما نشد. "

پرتاب های نایب قهرمان المپیک در آرامش ورزشگاه ادامه دارد و دو ساعت تمرین حدادی در زیر آفتاب داغ به پایان خود نزدیک می شود. زمانی که او در حال برگشتن از زمین تمرین است، ملی پوشان نوجوان با هیجانی مثال زدنی در گوشه ای از استادیوم منتظرش هستند انگار می خواهند قبل از اعزام جمله ای کلیدی را از قهرمان ملی بشوند و او با لبخند همیشگی برایشان آرزوی موفقیت می کند.

یکی از نکات قابل توجه، ماموریت احسان حدادی برای تهیه غذا و آب آشامیدنی در زمان تمرین بود هر چند حضور اتفاقی هادی سپهرزاد در زمان تمرین کمی کار را آسانتر کرده بود اما حدادی پس از پایان تمرین چند دقیقه ای ما را تنها گذاشت تا سفارش غذایش را بگیرد و پس از بازگشت با ما به گفت و گو نشست و از نرفتنش به مسابقات جهانی روسیه گفت: " اگر امسال آماده هم بودم و می توانستم مدال طلا هم بگیرم باز هم به این مسابقات نمی رفتم. اگر من 20 روز هم تمرین می کردم می توانستم مدال بگیرم و 65 و 66 متر رکوردی نبود که نتوانم بیاندازم ولی با توجه به این که امکاناتی در اختیارم نبود دلیلی نداشتم که بخواهم به این مسابقات بروم حتی آقای داوری گفت که به این مسابقات بروم اما دلیلی نداشت بخواهم امسال در این مسابقات شرکت کنم چون هیچ کاری برایم نکردند حتی اولیه ترین کارها را برایم انجام ندادند. من برای حرفی که می زنم احترام قائلم و مانند برخی ها نیستم که حرفشان برای خودشان هم مهم نیست وبعد از دو سه روز حرف خود را عوض می کنند. به نظر خودم تصمیمی که گرفتم درست بود چون اگر می رفتم و مدال می گرفتم مانند المپیک که گفتند ما زحمت کشیدیم و این کارها را انجام دادیم این بار هم می گفتند ما برایش این کار ها را کرده ایم که نتیجه گرفته است و آن زمان نمی شد بگویم که این ها برای من هیچ کاری نکرده اند. نرفتن به مسابقات جهانی به ضررم شد چون اگر شرکت می کردم پول خوبی را از فدراسیون جهانی می گرفتم و حداقل خرج این چند ماه هزینه ای که کرده ام را در می آوردم. حتی برای کارنامه ورزشی ام خوب بود ولی حرفی که زده بودم برایم مهمتراز این هاست."

احسان حدادی تمایلی ندارد که بخواهد درباره عملکرد دوومیدانی کاران ایران در مسابقات جهانی صحبت کند. او می گوید: " راجع به کسی نظری نمی دهم و باید افرادی که در فدراسیون هستند در این باره صحبت کنند. من نه کارشناسم نه خبره ورزشی و آن ها باید جوابگو باشند. من تنها درباره خودم صحبت می کنم. اما در مجموع ورزشکاران بین المللی در ماده پرتاب دیسک خوب ظاهر شدند و رقابت ها ی این ماده سطح بالایی داشت. هر چند این دوره از مسابقات سطحش پایین تر از دوره های پیش بود و تماشاچی کمی به این رقابت ها رفته بودند. می توان گفت روسیه میزبان خوبی نبود حتی مسابقات 50هزار تماشاچی هم نداشت. البته با توجه به بلیط 1500 دلاری این رقابت ها پیش بینی شده بود که تعداد تماشاچی کم باشد چون روس ها آدم های ورزشی نیستند و حتی ورزشکاران خود را نمی شناسند و چنین قیمتی برای بلیط این مسابقات گران بود."

او به مسابقات جهانی روسیه اشاره می کند و عملکرد رقیب قدیمی اش هارتینگ را در این مسابقات خوب می داند. حدادی درباره فاصله اش با هارتینگ می گوید: " فاصله من با هارتینگ زیاد شده و وقتی همه امکانات در اختیار هارتینگ است، دلیلی ندارد که رکوردهایش بیشتر نشود. آقای هارتینگ ماهی 65 هزار یورو حقوق دارد و فکر می کنم اگر رکورد ورزشکاری مطلوب هم نباشد با این امکانات رکوردش خوب می شود. سال گذشته اختلاف رکوردم با هارتینگ 9 سانتی متر بود و امسال به 2 متر و نیم رسیده است. این موضوع را من نباید جوابگو باشم بلکه کسانی که در فدراسیون، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش هستند باید پاسخ دهند. امسال من را بسیار اذیت کردند و دیگر نمی توانستم کاری انجام دهم. من واقعا با هزینه شخصی خود همه کار کردم اما تا یک زمان می توانم با امکاناتم برای ورزش هزینه کنم. اگر شرایط فراهم نشود باید فکر اساسی کنم. البته امیدوارم با آمدن وزیر جدید جلسه ای را با مسوولان داشته باشیم و مشکلات خود را بگوییم."

او درباره صحبت هایی که با داوری برای حل مشکلاتش داشته می گوید: " من 9 ماه است که با داوری صحبت می کنم و او هم می گوید که امیدوارم درست شود. ما هم امیدوارم اوضاع درست شود. اما آخرین باری که صحبت کردیم با این که قول هایی داده شد اما هیچ کس بعد از جلسه تماسی با من نگرفت و متاسفانه هیچ کاری انجام نشد."

حدادی درباره آخرین وضعیت مربی اش و این که آیا قرار است از "کیم بوخونسف " برنامه ای بگیرد؟ می گوید:" از مربی ام خبر دارم و زمانی که به مسکو رفتم "کیم" را دیدم و به او زنگ زدم اما این که بخواهم با کیم کار کنم اینگونه نیست و برنامه ای از او نمی گیرم. وقتی با داوری صحبت می کردم هر درخواستی داشتم می گفتند مشکلی نیست اما کاری نکردند. البته من هم حق می دهم چون بودجه ای نیست اما داوری می توانست به جای آن که 60 نفر را به غرب آسیا اعزام کند، پول اسپانسر را برای چند ورزشکار خوب که قرار بود به آسیایی یا جهانی بروند، خرج می کرد."

یکی از موضوعاتی که از سوی فدراسیون دوومیدانی مطرح می شود این که است حدادی با مربی اش در ایران تمرین کند اما تمرین کردن برای او در ایران سخت است. "دوست دارم جایی که تمرین می کنم با ورزشکاران بزرگ باشم، تمرین با آن ها باعث می شود که پیشرفت کنم. مدالی که من گرفتم به دلیل اردوهای خارجی زیادی بود که رفتم وگرنه اگر قرار بود که در ایران تمرین کنم تا صد سال دیگر هم مدال نمی گرفتم. در اردوهای خارجی امکانات فراهم است اما اینجا امکاناتی نداریم. شما امروز را دیدید،‌ غذا خودمان تهیه می کنیم به تنهایی تمرین می کنیم.‌ اگر فیلم تمرینات ما را بسازند و قهرمانان آن طرف ببینند، می خندند. این شرایط برای آن ها تعجب آوراست که یک ورزشکار خودش برود ویزا بگیرد و پول بلیط را خودش بدهد. مگر یک ورزشکار چقدر درآمد دارد؟ من حقوقم 2 میلیون 700 هزار تومان است که 10 درصد مالیات می خورد و همان مبلغ دو میلیون و نیم را هم 5 ماه است نداده اند. کسی هم نمی پرسد که از کجا درآمد داری؟ من هر چه که بعد از المپیک گرفته ام را خرج کرده ام. امیدوارم که این مشکلات بگذرد."

کمی به سال گذشته بازمی گردیم وقتی حدادی از المپیک بازگشت و مورد توجه خیلی ها قرار گرفت حتی باشگاه پرسپولیس، زمانی که رویانیان در لیگ دوومیدانی حاضر شد و حدادی با لباس پرسپولیس به میدان مسابقه رفت. این اولین بار بود که یک رشته غیر فوتبالی تا این اندازه مورد حمایت چنین باشگاهی قرار گرفته بود و توجه تبلیغاتی هم به آن می شد، اما حالا قرارداد نایب قهرمان المپیک با سرخ پوشان به پایان رسیده و خبری از ادامه همکاری نیست. حدادی هم که چند وقت پیش از رویانیان به خاطر حمایت هایش تشکر کرده بود، درباره تسویه نشدن قراردادش با پرسپولیس می گوید: "من حالا هم از رویانیان تشکر می کنم. بعد از المپیک هیچکس برای ما کاری نکرد اما رویانیان به خاطر تبلیغ یا هر چه که اسمش را بگذارید، جلو آمد و از من حمایت کرد اما نصف طلبم از پرسپولیس باقی مانده است و او قول داده که مطالباتم پرداخت شود. من هم صبر می کنم و امیدوارم که باقی مانده قراردادم پرداخت شود اما واقعا بریده ام چون از جایی پولی نمی گیرم و خاطرم نیست آخرین بار کی به من حقوق دادند. البته مطمئنم که از عید دیگر حقوقی نگرفته ام و این رسمش نیست که با یک ورزشکار اینگونه برخورد شود."

او درباره جذب اسپانسر می گوید:" با نایکی صحبت کردیم و تقریبا 60 تا 70 درصد از کار پیش رفته است. اگر بتوانم این اسپانسر را بگیرم، لباس هایم از نایکی است که البته در صورت توافق نهایی این اسپانسر بعد از ژانویه از من حمایت خواهد کرد. همچنین با اسپانسرهای دیگر هم باید رایزنی کنیم".

حدادی که پای ثابت لیگ الماس است این بار می خواهد بین سه نفر اول قرار بگیرد: " امیدوارم امسال بین سه نفر اول بیایم. من در یک صورت می توانم در لیگ الماس اول شوم که در دو مرحله باقی مانده اول شوم. امسال کمی در اسلو و لندن بدشانسی آوردم. حتی در اسلو تا پرتاب آخر هم اول بودم اما در نهایت نتوانستم نتیجه مطلوبی بگیرم. در لندن هم شرایطم مناسب نبود و به همین دلیل نتوانستم خوب ظاهر شوم. اما در استکلهم بالای 65 دیسک بیاندازم نتیجه خوبی است. بالاخره بعد از مسابقات جهانی برخی پرتابگران تمرینات خود را رها می کنند و من می خواهم در استکلهم بین سه نفر اول باشم و پس از لیگ الماس اگر بدنم شرایط خوبی داشته باشد شاید به مسابقات دیگری هم بروم در غیراینصورت به ایران باز می گردم و حدود سه ماه استراحت خواهم کرد."

با تمام مشکلاتی که این روزها نایب قهرمان المپیک با آن دست به گریبان است اما او بیش از هر چیز انگیزه قهرمانی دارد و خوشرنگ ترین مدال المپیک را می خواهد: " انگیزه من همیشه بالاست ، هر ورزشکاری آرزو دارد تا جایی که می تواند در ورزش بماند من هم قصد کنار رفتن از ورزش را ندارم و تا سنی که می شود در دوومیدانی باقی می مانم، می خواهم در دو دوره بعد از المپیک هم حضور داشته باشم و پس از آن دنبال کار و زندگی می روم. نمی خواهم پس از ورزش قهرمانی در ورزش بمانم چون دلیلی ندارد. مگر هر کس که از ورزش کنار می رود،‌ قرار است در ورزش ماندگار شود یا کار مربیگری را در پیش بگیرد؟ فکر می کنم تا 35 سالگی که ورزش کنم آنقدر خسته می شوم که دیگر حال برگشتن به استادیوم را نداشته باشم."

ورزشگاه آفتاب انقلاب دیگر مانند چند ساعت قبل داغ نیست و باز هم سکوت پایان مشترک حرف های ما با احسان حدادی و این ورزشگاه است. حدادی دستی برایمان تکان می دهد و می رود کمی استراحت کند. او خسته است...